Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά βρισκόμαστε προ εκπλήξεως όταν γίνονται επεισόδια στα γήπεδα. Κάθε φορά ανακαλύπτουμε την Ακρόπολη. Καταρχήν αν ήθελαν να την σταματήσουν, θα την σταματούσαν. Γιατί δεν το κάνουν λοιπόν; Γιατί η γηπεδική βία είναι εξαιρετικά χρήσιμη.
Λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για όλα τα προβλήματα του κοσμάκη. Σου βάζει τις φωνές η γυναίκα σου; Πας στο γήπεδο και την πληρώνει ο επόπτης. Σε γυροφέρνει το αφεντικό από τη μύτη και σε κάνει ότι θέλει; Τα ακούει ο τέταρτος. Δεν έχεις δουλειά και πρέπει κάπου να βγάλεις τη βδομαδίατικη ζοχάδα; Πας γήπεδο και ξελαρυγγιάζεσαι στα μπινελίκια. Στο γήπεδο δεν θα σου πει κανένας τίποτα γιατί βρίζεις, ή γιατί πετάς καπνογόνα και μολότοφ. Έτσι είναι. Όλα επιτρέπονται. Είναι ένας κοινωνικά αποδεκτός τρόπος να ξεγκαυλώσει ο κόσμος από τα προβλήματά του. Και είναι μάλιστα και επιθυμητός, καθώς γνωρίζεις που θα ξεσπάσει αυτή η οργή, τι ώρα και σε ποιο γήπεδο. Αν δεν την άφηναν να ξεσπάσει τότε όλοι αυτοί θα έβγαιναν στους δρόμους, θα σταματούσαν να σκοτώνονται μεταξύ τους και θα άρχιζαν να σημαδεύουν όχι αλλόθρησκους, άδειες κερκίδες και πέταλα, αλλά βιτρίνες, κλούβες, μαγαζιά φιλιππινέζων, τράπεζες, ελληνικές βουλές, πακιτσάνια και μαυρούλες, χριστουγεννιάτικα δέντρα και ένα σωρό άλλα πράγματα που θα ήταν δύσκολο να ελεγχτούν ένα προς ένα.
Γι’ αυτό λοιπόν όσο κι αν δεν μας αρέσει η βία στα γήπεδα, πρέπει να αποδεχθούμε πως είναι ανώδυνη, ελεγχόμενη, ασφαλής και πάνω απ’ όλα ευεργετική για την κοινωνία. Εξάλλου όλου βγαίνουν κερδισμένοι. Ο οπαδός - συγγνώμη - ο φίλαθλος ήθελα να πω, δίνει 15 με 20 ευρώ και ξεγκαυλώνει, οι ΠΑΕ τα παίρνουν μαζί με άλλα τόσα πολλαπλάσια από τα τηλεοπτικά και τον ΟΠΑΠ, τα μοιράζουν σε οπαδοπατέρες, εφημερίδες και λειτουργούς δημοσιογράφους (και ενίοτε πληρώνουν προπονητή και παίκτες), τα κανάλια με την σειρά τους τα βγάζουν από τις διαφημίσεις και μοσχοπουλώντας σε πάνελ, συζητήσεις, αθλητικές εκπομπές και διεθνή μέσα «εικόνες ντροπής σε ελληνικά γήπεδα», ο οπάπ τα βγάζει από το στοίχημα, οι επιχειρηματίες-βοσκοί κερδίζουν μεγαλώνοντας το κοπάδι τους, καθώς επίσης αναγνωσιμότητα και prestige και ο κατευχαριστημένος νοικοκυραίος μπορεί να δει την Κυριακή το βράδυ από τον καναπέ του, φορώντας τις πιτζάμες και τις παντόφλες του, πινοντας ένα πράσινο τσάι (κάνει καλό στις τοξίνες, απ’ ότι του είπανε) την αθλητική βία της εβδομάδας, έχοντας το κεφάλι του ήσυχο πως τίποτα δεν θα διαταράξει τη γαλήνη του.
Όσοι θέλουν να δουν ποδόσφαιρο λοιπόν υπάρχει πλέον η δυνατότητα να έχουν στην τηλεόραση τους primera division, premiership, campionato και bundesliga. Το ελληνικό ποδόσφαιρο εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, δεν το έχουμε για θέαμα. Τουλάχιστον όχι αθλητικό. Απλά μια μικρή προειδοποίηση: όσο ελαστικές και να είναι, οι καπότες όταν παραγεμίσουν σπάνε. Τότε να δούμε πόσοι γκαστρωμένοι θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν.
Ο αντιπροσωπευτικότερος εθνικός ύμνος στην ιστορία του αθλητισμου μας by αγνούς φιλάθλους
Ζήτω ο εθνικός ύμνος, ζήτω οι προφυλάξεις, ζήτω τα δορυφορικά πιάτα
Λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για όλα τα προβλήματα του κοσμάκη. Σου βάζει τις φωνές η γυναίκα σου; Πας στο γήπεδο και την πληρώνει ο επόπτης. Σε γυροφέρνει το αφεντικό από τη μύτη και σε κάνει ότι θέλει; Τα ακούει ο τέταρτος. Δεν έχεις δουλειά και πρέπει κάπου να βγάλεις τη βδομαδίατικη ζοχάδα; Πας γήπεδο και ξελαρυγγιάζεσαι στα μπινελίκια. Στο γήπεδο δεν θα σου πει κανένας τίποτα γιατί βρίζεις, ή γιατί πετάς καπνογόνα και μολότοφ. Έτσι είναι. Όλα επιτρέπονται. Είναι ένας κοινωνικά αποδεκτός τρόπος να ξεγκαυλώσει ο κόσμος από τα προβλήματά του. Και είναι μάλιστα και επιθυμητός, καθώς γνωρίζεις που θα ξεσπάσει αυτή η οργή, τι ώρα και σε ποιο γήπεδο. Αν δεν την άφηναν να ξεσπάσει τότε όλοι αυτοί θα έβγαιναν στους δρόμους, θα σταματούσαν να σκοτώνονται μεταξύ τους και θα άρχιζαν να σημαδεύουν όχι αλλόθρησκους, άδειες κερκίδες και πέταλα, αλλά βιτρίνες, κλούβες, μαγαζιά φιλιππινέζων, τράπεζες, ελληνικές βουλές, πακιτσάνια και μαυρούλες, χριστουγεννιάτικα δέντρα και ένα σωρό άλλα πράγματα που θα ήταν δύσκολο να ελεγχτούν ένα προς ένα.
Γι’ αυτό λοιπόν όσο κι αν δεν μας αρέσει η βία στα γήπεδα, πρέπει να αποδεχθούμε πως είναι ανώδυνη, ελεγχόμενη, ασφαλής και πάνω απ’ όλα ευεργετική για την κοινωνία. Εξάλλου όλου βγαίνουν κερδισμένοι. Ο οπαδός - συγγνώμη - ο φίλαθλος ήθελα να πω, δίνει 15 με 20 ευρώ και ξεγκαυλώνει, οι ΠΑΕ τα παίρνουν μαζί με άλλα τόσα πολλαπλάσια από τα τηλεοπτικά και τον ΟΠΑΠ, τα μοιράζουν σε οπαδοπατέρες, εφημερίδες και λειτουργούς δημοσιογράφους (και ενίοτε πληρώνουν προπονητή και παίκτες), τα κανάλια με την σειρά τους τα βγάζουν από τις διαφημίσεις και μοσχοπουλώντας σε πάνελ, συζητήσεις, αθλητικές εκπομπές και διεθνή μέσα «εικόνες ντροπής σε ελληνικά γήπεδα», ο οπάπ τα βγάζει από το στοίχημα, οι επιχειρηματίες-βοσκοί κερδίζουν μεγαλώνοντας το κοπάδι τους, καθώς επίσης αναγνωσιμότητα και prestige και ο κατευχαριστημένος νοικοκυραίος μπορεί να δει την Κυριακή το βράδυ από τον καναπέ του, φορώντας τις πιτζάμες και τις παντόφλες του, πινοντας ένα πράσινο τσάι (κάνει καλό στις τοξίνες, απ’ ότι του είπανε) την αθλητική βία της εβδομάδας, έχοντας το κεφάλι του ήσυχο πως τίποτα δεν θα διαταράξει τη γαλήνη του.
Όσοι θέλουν να δουν ποδόσφαιρο λοιπόν υπάρχει πλέον η δυνατότητα να έχουν στην τηλεόραση τους primera division, premiership, campionato και bundesliga. Το ελληνικό ποδόσφαιρο εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, δεν το έχουμε για θέαμα. Τουλάχιστον όχι αθλητικό. Απλά μια μικρή προειδοποίηση: όσο ελαστικές και να είναι, οι καπότες όταν παραγεμίσουν σπάνε. Τότε να δούμε πόσοι γκαστρωμένοι θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν.
Ο αντιπροσωπευτικότερος εθνικός ύμνος στην ιστορία του αθλητισμου μας by αγνούς φιλάθλους
Ζήτω ο εθνικός ύμνος, ζήτω οι προφυλάξεις, ζήτω τα δορυφορικά πιάτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου